Recensie: Sabine Vercouteren
Een mooie familie, een tevreden bestaan. Francesca is een Italiaanse immigrante, een oorlogsbruid. Meegenomen door haar echtgenoot Dick die als GI in de Tweede Wereldoorlog heeft gevochten. Met hun twee kinderen Michael en Carolyn, leeft het gezin op de boerderij is het kleine dorpstadje Lowa in de USA.
Het openingsnummer gezongen door Franscesca (Lone van Roosendaal) opent de eerste akte. Al bij de eerste woorden springt het kippenvel al op mijn armen. In haar nummer neemt ze mij meteen mee in haar leven. Van haar Italiaanse leven in Napels naar het boerland in Amerika. Ook stelt ze haar man en kinderen voor.
Dick, Michael en Carolyn vertrekken naar een meerdaagse jaarmarkt. Francesca zal drie dagen alleen doorbrengen. Dick heeft gevraagd of de iets nieuwsgierige buurvrouw Marsha een oogje in het zeil wilt houden tijdens hun afwezigheid. Tot dat er onverwachts een blauwe truck op het erf komt rijden. Robert, fotograaf van National Geographic komt de beroemde bruggen fotograferen van Madison County. Maar van de zeven bruggen, blijken er volgens Robert maar zes te zijn? Hier brengt Francesca verandering in. Nadat Francesca aan Robert vraagt om te blijven eten, verandert het onbekende, in een liefde die beide niet kunnen omschrijven. De liefde bloeit als Robert, Francesca te dans vraagt.
Met een vrolijk country nummer, en cowboy laarzen aan dansen we door naar de tweede akte. Naar een liefdevolle avond worden Francesca en Robert wakker. Ze schrikt van de tijd, Dick en de kinderen komen terug. Robert wil dat ze met hem meegaat, door naar zijn volgende reis naar New York en zijn verdere leven. Om 18 uur moet ze klaar staan… Maar of ze dit doet?
In een vrij zeer simpel maar ook strak decor, wat voor een groot deel midden in de zaal staat wordt het stuk op verschillende manieren gespeeld. Van zowel één scene of twee scenes op hetzelfde moment waarin er een freeze moment ontstaat. Verder worden er weinig echte rekwisieten gebruikt. De waterton, als autobank of tafel. En cowboyhoed als stuur. Ook was het moment dat de telefoon gaat heel mooi in het stuk neergezet. De gene die belde, kwam met het toestel op.
Zowel de cast als het verhaal is zeer sterk neergezet. Elke acteur is sterk, krachtig en zet zijn personage goed neer. De zang is helder, duidelijk en het brengt mij vooral veel kippenvel. René van Kooten als fotograaf neemt je mee in zijn grote passie als fotograaf. De nieuwsgierige buurvrouw Marsha (Annick Boer) laat op een tactische manieren het leven van een beetje saaie relatie zien. Naast de rol van buurvrouw speelt ze ook, bigband/country zangeres, barmeisje en Marian. Mijn grootste complimenten naar Lone van Roosendaal, want haar zang… alleen maar wauw!
Voor meer informatie: http://bridgesmusical.nl