BLOG: Paul Boereboom “Blush”. i ♥ theater.nl

We schrijven juli 2014,
setting: een grote huurtruck ergens op de A 2.
“Bob rustig rijden!, godver er zit politie achter ons met knipperlichten..”
“Gewoon normaal doen en chill kijken, dan gaan ze vanzelf weer weg”
“Kut ze gaan niet weg en Boor zit in de laadruimte, dat is op zich best wel strafbaar”
Zeg nou zelf, wat is er mooier dan met een paar vrienden een voorstelling in elkaar jassen?
Ik zal het je zeggen, helemaal niets.
Maar hoe doe je zoiets eigenlijk? waar kunnen we spelen en wie zit er in vredesnaam op ons te wachten?
Wie, wat en waar gaat het eigenlijk over, wie gaat ons regisseren en vooral wie zal dat betalen?
Ik moet het één en ander misschien even toelichten.
Er was eens een musical over het leven.
Nou gaan veel musicals natuurlijk over het leven, maar deze was net even anders.
Dit betrof namelijk het leven van mannen op hakken in een dampende nachtclub aan de Cote d’ Azur.
De grootste musicalproducent van het land leek dit het uitgelezen stuk,
om een gereanimeerde Amsterdamse theatertempel uit de as te doen herrijzen.
De opening, alsmede de voorstelling bleken een daverend succes en er volgde een fijne musicaltour
langs grote-en minder grote theaterzalen, huisjes op landelijke parken en hotels.
Vriendschappen werden gesloten en er was veel hilariteit, maar ook zweet, blessures en eksterogen.
Een spin-off volgde in de vorm van een soort buitenechtelijk theaterkind.
Het creatieve concept van theatergroep Blush was geboren.
Zo ging ik met twee andere Cote d’ Azur mannen op een geheel eigen avontuur.
Grenzen opzoeken en mensen prikkelen om twee keer te kijken en evenzoveel keer na te denken.
Een soort van reis zou je het eigenlijk kunnen noemen, want op reis gingen we..
In de twee jaar die volgden vertrokken we voor performances naar Zweden, Duitsland, België,
Engeland, Turkije en Zwitserland.
Misschien dekt een reis ook niet helemaal de lading,
want het was voor een groot gedeelte ook een soort van spoedcursus en een leerschool.
Van soundchecken in een club in Istanbul tot zeven weken met een eigen nummer optreden in een Zwitsers circus.
Een open-air performance in Stockholm met fantastisch weer en kind aan huis in Paradiso.
Klinkt tof en dat was het ook, absoluut en meer dan dat.
Al waren er ook de kakmomenten waarop een zeiknat podium ongewenst veranderde in een glijbaan.. (pijnlijk)
geluid of licht, of zelfs beiden, het lieten afweten (stilte..)
of dat er zo lekker werd geschoven in een line-up dat je drie uur later aan de beurt was,
of nog erger, voor Jan Lul naar een locatie was afgereisd (bedankt en tot ziens)
Al met al onvergetelijk.
Maar eens een theaterdier, altijd een theaterdier zullen we maar zeggen.
Het begon te knagen..
Korte performances bleken domweg niet lang genoeg om daadwerkelijk te zeggen wat we wilden,
of om een publiek meer te laten ervaren dan een glimp aan het oppervlak.
Inmiddels bleek één van de Cote d’ Azur mannen klaar voor een nieuwe richting.
Er werd afscheid genomen en er vond een wisseling van de wacht plaats.
Met hernieuwde mankracht en energie gingen we door.
Na een serie gesprekken met het artistieke team van de Parade kregen we te horen dat we een voorstelling mochten maken
voor de 23e editie van het rondreizende theaterfestival.
Fantastisch, bijzonder en meer van dat.. Wat een eer en wat een kans!
Een concept voor onze eerste voorstelling was snel gevonden.
Erwin Olaf zag in ons ooit al een incarnatie van een jonge David Bowie in één van zijn alter-egos..
Wisselen tussen verschillende identiteiten, flirten met verandering en verwachtingspatronen.
Iemand die grenzen opzoekt en qua stijl en muziek natuurlijk een onuitputtelijke inspiratie.
In eerste instantie waren we alle drie helemaal euforisch, “Ja hoe tof, super!” enzovoort.
Daarna begon het daadwerkelijke maken, regelen, bellen, fixen, hoereren, leuren, zeuren en vooral doorgaan,
want er is een deadline.. Dat stuk MOET af, die datum staat en we kunnen echt niet meer terug.
Ik weet achteraf eigenlijk niet eens meer hoe we het gedaan hebben,
maar ik weet wel dat ik in een zeer korte tijd een nog veel groter respect heb gekregen voor alles wat naast,
achter, boven en onder het toneel werkt. Wat een werk mensen, niet te doen!
Naief als we de eerste keer waren dachten we veel (lees alles) zelf te kunnen doen…
dat bleek dus jammer genoeg niet helemaal waar en we zijn meerdere malen gered door onze technici.
Andere keuzes bleken een grotere uitdaging dan we vooraf dachten.
Een paaldans nummer in een tent met veertig graden veranderde ongewenst toch echt in een grondnummer,
omdat we domweg uit de paal gleden.
Om nog maar te zwijgen over het opzetten van een paal met met behulp van een youtube-tutorial
die niet werkt een kleine twee uur voor de eerste voorstelling
Vijf voorstellingen van dertig minuten leek op papier ook volstrekt logisch, want hey een musical duurt ook
bijna drie uur toch? Eeeuhm dat klopt, maar wanneer eten we eigenlijk.. daarnaast komen we toch ook weer uit bij die 40 graden en het feit
dat wat we speelden redelijk (lees achterlijk) fysiek was.
Na een week spelen in Utrecht met temperaturen waarbij het gros van Nederland op het strand lag,
zagen wij er dus uit als drie jongetjes uit landen waar eten nogal schaars is,
die temperaturen klopten dan weer wel.. dat wel.
Een jaar later kregen we opnieuw de kans om een stuk te maken.
Wederom euforisch, “Ja hoe tof, super!” en meer van dat.
Sex werd het thema, waarbij de opgave vanuit de Parade was om niet in thematisch geijkte valkuilen te donderen
en om na Bowie nog meer de diepte in te gaan.
De twee vliegende keeps waar we mee samenwerkten tijdens Bowie waren definitief toegevoegd aan ons team
en meer handen maken natuurlijk lichter werk.
We hadden inmiddels ook een zak ervaring om gezellig uit te putten, dus dit project ging al tien keer soepeler
dan onze eerste voorstelling.
Ik ga die zin nog een keer tikken..
Bijna alles in dit project ging tien keer soepeler….
In ons enthousiasme besloten we dat een bouwhek het ideale decorstuk was.
De voordelen: sterk, rauw en hard, multifunctioneel, en makkelijk verkrijgbaar.
Snel op te bouwen-en af te breken en bestand tegen een stootje.
Klopt allemaal als een bus, of zal ik zeggen een huurtruck…
Die krengen zijn namelijk best groot en niet te vouwen.
Vanuit de Parade mochten wij dankbaar gebruik maken van een bouwhek.
Lief, filantropisch en super handig voor ons! Het decor was al op locatie: ideaal!
Alleen waren we productioneel even vergeten dat we tussen de run in Utrecht en Amsterdam ook nog twee voorstellingen in het Felix Meritis speelden…
“Kak hoe gaan we dat doen????”
en zo komen we bij het begin van ons verhaal… enter huurtruck!
Een truck vinden die groot genoeg was bleek niet het allergrootste probleem.
Bob vertellen dat hij een auto ging rijden die ‘iets’ groter was dan gemiddeld was lastiger,
bovendien bleek de truck voorin niet genoeg ruimte te hebben om ons allemaal te vervoeren
en zo ging Boris met het bouwhek in de laadruimte. Als een verstekeling in het ruim.
Wat er vervolgens gebeurde was een aaneenschakeling van schreeuwen, gillen, slappe lach,
veel vloeken en een besluit om nooit meer een halve truck te huren..
Nee we zijn niet aangehouden door de politie, de lichten bleken voor de auto vòòr ons..
we hebben onze les geleerd en vervolgens heel vroom onze voorstellingen gespeeld.
Sex gaat in september in reprise tijdens het Fringe Festival in Amsterdam. (3-13 september)
Benieuwd wat er nu weer op ons pad komt…
Komen jullie kijken?
Blush bestaat uit Paul Boereboom, Boris Schreurs, Bobby Snijder, Davide Cocchiara en Pim Veulings
http://www.paulboereboom.com
http://www.blush.nu