In je blootje
Iedereen droomt t wel eens. Althans, onder acteurs is het een veel voorkomende droom.
Het gaat meestal over de productie waar je op dat moment in speelt. Je komt het theater in, en je voelt nattigheid. De kap en grime bevindt zich niet in de ruimte waar die zich normaal gesproken bevindt. Je loop naar de kleedkamers, en je merkt tot je schrik dat alle kleedkamers verlaten zijn. In de gang rent er een collega voorbij, “uit de weg ik moet op!”
En dan slaat de paniek toe. Je rent in het wilde weg naar het toneel, merkt dat ze het hele decor hebben veranderd en uiteraard is iedereen op de hoogte behalve jij. Tot overmaat van ramp merk je dat je een ander kostuum aan hebt. (“Jij speelt vanavond Charlotte, dat wist je toch???” ) En dan is je hel compleet. Je staart het publiek in, je kijkt in paniek achterom, de band zet in, (niet dat je muziek je iets zegt…) en dan mag je hopen dat je….wakker wordt.
Tot zover je droom. Ze komen in meerdere varianten. Soms sta ik naakt op toneel, soms ben ik de weg kwijt in het theater, maar meestal ken ik mijn tekst niet. Of in ieder geval niet meer. Het geeft je een angstige adrenalinestoot die je meestal pardoes uit je slaap rukt. Tenzij….je het live staat te beleven.
En dat was het geval bij Titanic de musical, van Theatergezelschap Nachtgasten. Een totaal geimproviseerde musical. Het enige dat wij wisten was dat we twee nummers moesten voorbereiden. Waar die over moesten gaan? Maakte niet uit. Welke taal? Maakte niet uit. Wie ik ging spelen? Wisten we niet.
Het enige dat we wisten is dat we met z’n vieren straks een musical gingen spelen. En dat die Titanic heette. En dat er liedjes in zaten…
En het was geen droom…
Het publiek stroomt binnen, wij zitten klaar op een stoeltje, klaar om het publiek naar ons te laten kijken. Ja jongens kijk maar goed. Deze actrice kent haar tekst niet. OMDAT ER GEEN TEKST IS!!!! Wie verzint dit, en wie is er dan ook nog zo gek om er aan mee te doen. Ik. (En Lone, Anne en Yorick, want deze nachtmerrie deed ik godzijdank niet alleen. )
Koen vertelt aan het publiek doodleuk dat we op dit moment nog niet weten wat we gaan spelen, dat het spannend is, dat het zo leuk is voor het publiek, en nog meer dingen die op dat moment totaal langs me heen gaan. De muzikanten hebben onze liedjes ingestudeerd, maar weten zelf nog niet wanneer ze worden ingezet.
Wij krijgen een algemeen verhaal over de inhoud te horen. (in een notendop, we zitten op een boot, wij zijn het personeel, de boot zinkt)
We krijgen een paar persoonlijke noten en geheimen mee die de anderen niet horen. Dingen als geheime affaires, een geheime zwangerschap, en nog meer van dat soort dingen. Voor we beginnen krijgen we een kwartier om alles in ons op te nemen. En dan begint….de droom…
We staan achter. Het lampje knippert. Oh god we zijn begonnen. En we gaan op. Ik sta in mijn spreekwoordelijke blootje als een konijn in de koplampen te staren.
Dan, als ik normaal gesproken wakker wordt uit de droom, voel ik mijn wangen warm worden. Ik krijg een rilling, zie mensen op de eerste rij, en dan, als ik het echt niet meer verwacht…beginnen de woorden te stromen. Zin na zin. Mijn personage vormt zich als een stuk klei in de handen van een kunstenaar. Mijn personage wordt een kwetsbaar figuur, met zorg gebouwd, licht nerveus, en ze zingt over de vergane liefde. Ze werkt met overgave aan de relatie met haar jongere zusje, die ook nog eens zwanger blijkt te zijn, ze probeert de boot niet te laten zinken, oh ja, ze drinkt ook nog…tegen de zenuwen. Van die ijsschots natuurlijk…
En dan…klinken de slotnoten van de laatste scene. De boot zinkt, het licht knippert, de tranen stromen, bij personages en publiek…
Dit werd een droom van een nachtmerrie.
We buigen. Allemaal zes kilo lichter, maar een fantastische droom rijker. Ik ben voortaan niet meer bang in mijn dromen dat ik mijn tekst niet meer ken.
