Blog: Jeske van de Staak

Blog: Jeske van de Staak

Beste Mezelf,
 
Jeske, kan je asjeblieft onthouden hoe lekker 2014 tot nu toe is geweest.
* Omdat het niet echt een koude winter is geweest (mag je niet vergeten) = Love
* Omdat je een paar weken met je Friend en je Ass in NYC hebt gezeten = Love
* Omdat je daar een véél te moeilijke Hip Hop les hebt gevolgd waardoor je nu forever een Gangster-
Choreo kent op Notorious B.I.G.’s Big Poppa (mag je best vergeten) = Geen love. Dit was afschuwelijk.
* Omdat je daar eindelijk weer eens echt geraakt werd door een voorstelling. -xxx-.
—-
Ik was volledig in de war van wat ik had gezien. Het was de meeste verse Jason Robert Brown: ‘The Bridges of
Madison County’. Die acteurs daar op Broadway hebben me gek gemaakt. Het was zo’n sleutel die je heel af en toe
nodig hebt voor de renaissance van je passie. Inspiratie. Huilen met alles erop en eraan, en eruit.
My oh My. En óf ik open stond. Diezelfde nacht werd ik ineens, volgens mij zelfs midden in een zin, onstuimig
verliefd op een jongen die leek op Chandler Bing (?) en ik was er dan ook van overtuigd dat het voorbestemd
was dat zijn dronken vriend per ongeluk de bar binnen strompelde waar ik, waarschijnlijk als een engel in een
straal van licht en bewegend in slowmotion, midden op de dansvloer stond. Nep-Chandler vertelde hoe hij
heette, waar hij werkte en dat hij binnenkort op vakantie zou gaan naar China. Zijn naam had ik gehoord, maar
de rest interesseerde me nog te weinig om de informatie echt op te slaan. Daarna ging alles heel snel. Ik weet niet
eens meer waarom, maar hij deed ineens een pinky swear. Een pinky swear. Dat was het. Ik was verliefd. Blijkbaar.
We startten een passievolle relatie. Dronkenvriend begon jaloers, of noodzakelijk, de aandacht te trekken van
mijn 2B-Husband en moest dringend in een yellow cab naar huis worden gezet. Pinkyswear bracht hem naar buiten
en hoewel de escort naar de taxi niet langer kon duren dan hooguit een minuut of vijf was ik ondertussen afgeleid
en hij mij kwijt. Ik had me kostelijk vermaakt daar in die, kennelijk onzichtbare, hoek op het dakterras maar ik
geef toe, een uur later zat ik snikkend te klikken van profiel naar profiel op dat stomme Facebook. De vrolijke
babyvlinders in mijn buik geplet door een zware steen in mijn maag, want voor ik het wist zat ik midden in een
rouwproces omdat we geen nummers hadden uitgewisseld en iédereen in fr-cking NYC Steve Brown leek te
heten! Weinig origineel en nog minder vindbaar. De volgende ochtend was ik weer vrij Dutch en dus nuchter-in
alle opzichten. Zo heel voorbestemd was het achteraf gezien toch niet geweest. Haha, ik had een heel boek in
één nacht geleefd en zo overdreven rollercoasterig veel gevoeld.
Was het de voorstelling? Was het de jetlag? Was het het twijfelachtige drankje van de NYPD-Cop eerder die avond?
Ik weet niet wat het was. Ja, mijn talent voor drama was weer aangewakkerd, dat was zeker. Maar my Gawd,
wat een inspirerende stad.
                                                       – L – O – V – E – | – J – E – S – K – E –
ps. Zoals je weet ben ik een PRO en opgeleid in NYC dus bekijk hier mijn nieuwste
Gangster videoclip van RASA (hiphopNL) https://www.youtube.com/watch?v=JAtQ356HrZw
Foto: Lieke Romijn
Share

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.