BLOG Abdelhadi Baaddi; Hoe vaak staan we nou echt stil bij wat we doen?

BLOG Abdelhadi Baaddi; Hoe vaak staan we nou echt stil bij wat we doen?

Een doorsnee dag uit het leven van een kunstenaar: Ik kijk in mijn iCloud agenda. Afspraak om 11:00. Volgens Google Maps is het openbaar vervoer het meest efficiënt. In de tram lees ik snel de facebook statusupdates van mijn zus, vrienden en (mede-)kunstenaars. Grappig, denk ik, het zoontje van mijn vroegere beste vriend is echt groot geworden. Een snap van het mooie water terwijl ik op het pontje oversteek naar het NDSM-werf voor een doorloop. Een foto die na 24 uur (voor de mens) weer als sneeuw voor de zon verdwijnt. Bij doorloop weer een foto maken voor Instagram Stories. Op hetzelfde tijdstip morgen lijkt het erop alsof dat nooit heeft bestaan. Vanavond voorstelling van Theatergroep Rast in Bellevue. Google maps raadt opnieuw het openbaar vervoer aan.

Ik open me mail en ziet dan weer een datumprikker van een evaluatie van het afgelopen project. Hoe kijken we er op terug en wat nemen we mee naar de toekomst. Ben je beschikbaar voor een nieuw project in 2021? Ik krab achter mijn oren en realiseer me wat voor bofkont ik ben. “Ja lijkt me tof. Koffie doen?”, mail ik vervolgens terug. Ik stap weer op het pontje terug naar Amsterdam Centraal om daar vervolgens te hebben afgesproken met een oud vriendinnetje om samen naar het Leidseplein te reizen.

Het tochtje van NDSM naar centraal duurt met wind mee ongeveer 14 minuten. Open Spotify en zet mijn dagelijkse afspeellijst op. Ik kan de verleiding niet weerstaan om toch nog even op facebook te kijken. Het eerste wat ik zie is een herinnering van 2015. Een foto van de eerste repetitiedagen FunkISH. Ik lach om de foto die zelf niet zoveel verteld maar de herinneringen aan dat project zijn nog levendig. Is dat al 4 jaar geleden? Wat is er allemaal gebeurd in de tussentijd?

En dan realiseer je je pas hoe snel alles gaat. Niet alleen al die projecten zelf maar ook al die mensen die je in je projecten hebt ontmoet. Alle paden die elkaar hebben gekruist. Collega’s die vrienden zijn geworden om misschien zelfs meer. Passanten in het werkveld die je inspireren maar ook de mensen die jij inspireert met je kunstvorm. Dat moment van kwetsbaarheid op het podium waar je enorm van geraakt bent. 

Juist theater is ín het moment creëren maar daarnaast ook de bewustwording van dat het maar een moment zal zijn. Dat maakt het zo broos. Het feit dat de voorstelling, of het nu woorden zijn of bewegingen of een combinatie daarvan, na afloop alleen maar een herinnering zal blijven van een collectief van mensen. Niets meer dan dat. Maar dat maakt het zo speciaal. Alleen besef ik me dat ik er niet vaak genoeg bij stil sta. Door die herinnering op Facebook realiseer ik me dat ik veel te weinig echt in het moment ervan geniet. We zetten ons als kunstenaar vaak af tegen de status quo, die vandaag de dag voor een groot deel gekenmerkt wordt door de snelheid van het dagelijks leven. Maar ikzelf maak me er ook schuldig aan. Het is zo makkelijk om met die stroom mee te gaan. Als we maar iets in het vooruitzicht hebben wat ons tof zal lijken. Als we maar terugkijken op dat wat is geweest. En vergeet ik soms in het nu te zijn, en te genieten van wat ik doe en waar ik het meest van hou. Theater.

Ik stop mijn telefoon weg en kijk op naar al die mensen op de pond die ook gevangen zijn door de toekomst en het verleden. En het liefst vertel ik hun: “kijk om je heen. Kijk hoe mooi of lelijk het water kan zijn. Kijk hoe nep de skyline van Amsterdam eigenlijk is. Kijk en sta stil. Dan word ik plotseling wakker geschud door het kenmerkend geluid van de aanmerende pond aan Centraal. Ik zie mijn maatje en zwaai naar haar. “Zullen we even in het moment zijn?”. “Jezus Abdel, wat ben je weer lekker dramatisch. Precies zoals ik je ken”

FOTO: ©Steven Tips

Share

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.