Recensie: Vera Visser – de Mol
Op zaterdagavond 12 maart ging de breakdance performance B-BOY weer in première. In 2019 toerde de succesvolle voorstelling al rond en nu is hij op veler verzoek terug.
B-BOY biedt een theatraal kijkje in het leven van vijf b-boys en de wereld van het battelen. Een ontmoeting tussen zeer verschillende danspersoonlijkheden, die soms met brute kracht en dan weer met katachtige behendigheid de wetten van de zwaartekracht tarten.
De dansers Pom Arnold, Kenji Hendriks, Tim Jansen, District Pott en Remses Rafaela zijn van verschillende leeftijden en dit spelen ze heerlijk uit. Vooral Remses moet het ontgelden als oudste van rond de 40. Zo worden er gedurende de hele voorstelling plaagstootjes uitgedeeld over en weer. Ze geven elkaar ook commentaar op hun skills, maar ze blijven altijd respectvol.
Tijdens de verschillende dansen en battles zien we beelden van de dansers op een projectiescherm en horen we de dansers vertellen over hun leven en keuzes die ze hebben gemaakt. De dansers stellen zich heel kwetsbaar op in deze ‘biechtsessies’. Zo horen we zowel Pom als Tim vertellen dat ze regelmatig hebben getwijfeld over het voortzetten van hun danscarrière.
Het concept en de regie van b-BOY is van Jolanda Spoel. Zij heeft geprobeerd de persoonlijke verhalen van de breakdancers te verwerken in de voorstelling. Dat is gelukt. Normaliter vind ik het lastig om mij een hele voorstelling te focussen op dans, maar dat is me nu toch gelukt. Mede door de persoonlijke touch die de dansers aan de voorstelling geven. De lol die deze groep heeft met elkaar spat ervan af.
Ze vertrouwen blind op elkaar en tillen elkaar naar een hoger niveau. Ze vullen elkaar ook aan. Het voelde zo natuurlijk, dat ik het idee had dat ik gewoon bij een training van een crew zat te kijken. Geen neppe of gemaakte dialogen, gewoon zoals het is.
De dansers hebben veel moeten doen en laten om op dit niveau (en dat is hoog) te komen. Ze vertellen over hun blessures en fysiotherapiebezoekjes. Ze laten zelfs de kale plek op hun hoofd zien, de plek die kaalgedraaid is door de headspins.
Deze heren hebben heel veel over voor hun dans.
En als er dan een dame het podium op stapt, wordt de boel even flink ontregeld.
Een voorstelling die eerlijk en dynamisch is. Met humor en een persoonlijke touch. Alsof je even mee mag gluren. En wees nou eerlijk: wie heeft er niet altijd gedroomd van meegluren bij een groep stoere heren die zonder moeite tien keer opdrukken terwijl ze in een handstand staan?
Concept, regie: Jolanda Spoel
Dans: Pom Arnold, Kenji Hendriks, Tim Jansen, Dietrich Pott, Remses Rafaela
Choreografie: Lloyd Marengo, Jolanda Spoel en de dansers
Compositie: Marlon Penn
Decor: Laura de Jong
Kostuums: Dorine van IJsseldijk
Licht: Claus den Hartog
Videoprojecties: Steven Elbers
Met medewerking van: Lucinda Wessels, Alicia Fuentes Sifuentes, Quinty van Selow
FOTO: ©Thijs Huizer
