Recensie: Vera Visser – de Mol
Foto: ©Monique Hoffmann
Op woensdag 16 oktober ging 24 Strings van Tim Akkerman in première in de Rijswijkse Schouwburg. De titel van de voorstelling verwees niet naar het aantal stukken lingerie dat naar Tims hoofd werd gegooid in zijn DI-RECT tijd. 24 Strings heeft alles te maken met de snaren van de talloze instrumenten die een rol spelen in deze voorstelling.
Het podium stond vol met tientallen instrumenten. Voornamelijk gitaren in alle soorten en maten, maar ook een vleugel en drumstel ontbraken niet. Samen met Evert Zeevalkink en Erwin Tuijl speelt Akkerman 24 nummers. Van nummers die hij jaren geleden schreef tot nummers die hij in zijn laatste schrijfsessie in Nashville maakte.
De nummers die een speciaal verhaal hadden, introduceerde Tim met een korte anekdote. Soms gevoelig en pijnlijk, soms erg grappig. Hij was niet te lang aan het woord, het was immers geen cabaret, maar net genoeg om een nummer een extra laag te geven.
Bij alle stoelen lag een blaadje met de namen van zes verschillende snaarinstrumenten. Tim legde uit wat de bedoeling was en dat er een prijs te winnen was. Na de pauze bleek dat zijn uitleg toch niet helemaal duidelijk was, omdat de antwoorden op de ingeleverde briefjes nogal verschilden. Desalniettemin was er toch een prijswinnaar die een echt collectorsitem won. Ik verklap niet wat het juiste antwoord was, maar ik heb wel instrumenten gezien en gehoord waarvan ik het bestaan niet wist.
Het rauwe randje aan de stem van Tim was te horen in al zijn nummers. Hierdoor had elk lied een rockrandje. Diverse genres kwamen voorbij, waardoor het een afwisselend programma was. Dat Akkerman een familieman is, werd wel duidelijk door de nummers speciaal geschreven voor zijn grootste fan: zijn vader en de toegift met een nummer, geschreven voor zijn broer.
Evert Zeevalkink en Erwin Tuijl bewijzen met 24 Strings dat ze zeer muzikaal zijn. Ze bespelen veel verschillende instrumenten. Tim Akkerman komt in 24 Strings naar voren als een begenadigd muzikant. Ik kon de teksten niet altijd even goed verstaan, maar dat lag waarschijnlijk meer aan mijn kennis van het Engels dan aan Tim. Hij schrijft teksten die weten te raken en zijn stem…tja…stiekem ben ik gewoon een beetje verliefd geworden.