Wie deed het; of hebben we alles toch ingebeeld

Wie deed het; of hebben we alles toch ingebeeld

Recensie: Mieke van der Raay

WIE DEED HET gaat over vragen stellen en proberen die zelf te beantwoorden. Over goed opletten en verder kijken dan je neus lang is. Maar ook over accepteren dat er op sommige vragen geen antwoorden zijn. Zo omschrijft de flyer de voorstelling.

Maar niets is zeker in deze voorstelling, behalve dan dat we zeker weten wie de kanarie vermoord heeft. Maar verder is totaal niets zeker in deze nieuwste voorstelling van BonteHond.

Voor de voorstelling word je door twee aparte, excentrieke personen, die verdacht veel lijken op de beeldjes op de lamp in het decor, gevraagd of je zeker weet of er maar 1 waarheid is. Of als je iets ziet, je wel zeker weet of je dat ziet, want ooit is alles op één of andere manier verzonnen. Het decor is tot in de kleinste details perfect aangepast aan het verhaal. De licht- en geluidseffecten vertellen mee het verhaal, ze geven een extra dimensie aan het verhaal.

Deze voorstelling is een succesvolle samenwerking tussen Job Raaijmakers, René Geerlings en componist Wim Conradi. Eerder maakten zij Aap & Beer (Gouden Krekel 2012), Niet Huppelen! (Zilveren Krekel 2014), KLUCHT (2016) en FOEI (2018). Na KLUCHT wordt dit hun tweede genreonderzoek. Ze maken een eigen WhoDunnit geïnspireerd op The Mousetrap van Agatha Christie, de langstlopende theatervoorstelling ooit ter wereld.

De vier acteurs spelen meerdere rollen, maar goed ook want ze vallen bij bosjes dood neer, in het verhaal dan.We zien een vader die in een rolstoel zit, hij is de eerste die vermoord wordt. Zijn nieuwe vriendin erft nu alles, tot ongenoegen van zijn drie kinderen. Vanaf dat moment zien we dolkomische, doldwaze scènes tussen de spelers, die in enkele seconden van karakter veranderen, dit door supersnelle verkledingen in de coulissen. Bij elke dode raak je meer en meer in verwarring: wie heeft het nu toch gedaan? Tot zelfs op het einde twijfel je, was het toch de butler? Voor het juiste antwoord moet je de voorstelling gaan zien.

Alles klopt in deze voorstelling, je wordt elke keer weer op het verkeerde been gezet. De spanning is precies goed, er zit humor in. Het is indrukwekkend hoe de vier acteurs in enkele seconden van karakter kunnen wisselen, ze spelen de rollen tot in het sublieme: net iets over de top, maar heel geraffineerd. Kim van Zeben is fenomenaal, haar blikken zijn moordend. Haar mimiek is gewoon dolkomisch. Ze laat ook nog even horen dat ze fantastisch goed kan zingen. Job Raaijmakers valt op door zijn natuurlijke spel, iets houterig, wat perfect past in zijn rol van butler. Joep Hendrikx is zowel het domme zoontje als de ballroom dansende sportleraar, hij speelt elke rol fenomenaal. Anna Schoen als wanhopige dochter viel iets minder op, maar dat wil niet zeggen dat ze slecht was, juist het tegenovergestelde: ze was echt fenomenaal.

De kinderen in de zaal zaten op het puntje van hun stoel, ze zaten vol spanning te kijken en konden zeker lachen om de rare kapriolen van de spelers. Een kind wist de andere kinderen in de foyer te vertellen dat hij zeker wist wie het gedaan had, maar dat hij het lekker niet ging vertellen.

concept: Job Raaijmakers, René Geerlings
regie: René Geerlings
compositie: Wim Conradi
spel: Kim van Zeben, Job Raaijmakers, Joep Hendrikx, Anna Schoen
decor: Marlies Schot Kostuum Judith de Zwart
Kap en grime: Tessa Hornstra
lichtontwerp: Remko van Wely
Dramaturgie: Judith Faas
Regieassistentie: Millie Lijbers
techniek: Klim Nelissen, Iris Rodenburg
productie: Sanne Priem
Met dank aan Joppe Conradi, Rieks Swarte, Hein van Leeuwen, Yvon Weijers

Share

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.