Speelman & Speelman; Het moet eruit

Speelman & Speelman; Het moet eruit

Recensie: Mieke van der Raay

Gisteren 28 november was de première van Speelman & Speelman in de
Leidse Schouwburg.
In deze voorstelling blikken de broers terug, al 10 jaar staan ze 
succesvol op de planken.
Vaak met veel succes, maar er waren zeker ook veel tegenslagen.
Op humoristische wijze nemen ze ons mee door hun leven, niets wordt niet
besproken.
In deze jubileumvoorstelling moet alles eruit, want als er bij de broers
er iets uit moet, dan komt het er ook allemaal uit.

Al bij binnenkomst in de zaal, ligt het podium bezaaid met bekertjes,
lege flessen en vooral lege sigaretten pakjes.
Er was duidelijk een feestje geweest, Daan en Joost blikken terug op het
jubileum feest.
Daan had een fantastisch feest georganiseerd, het Metropole orkest was
er, maar ook Hans Klok.
Hij had wel een script van 30 kantjes vol, alles moest perfect zijn.
Hij vond het een super feest, alleen Joost niet zo.
Joost heeft heel de avond bij tante Tonie gestaan, Tante Tonie heeft
alle ziektes die je kan verzinnen, dus gespreksstof genoeg.
Joost had duidelijk niet zo’n zin in het feest, tja hij woont nou
eenmaal, na het verbreken van zijn relatie, in een caravan, dus niet een
ideale situatie.
De gesprekken die volgen zitten vol met weetjes, want wist je
bijvoorbeeld dat Daan ooit bij Kinderen voor Kinderen gezongen heeft.
Dat ze een gouden plaat hebben, met het nummer viva Hollandia?
Zo kom je er achter dat de broers alles kunners zijn, ze schrijven ook
nummers voor andere, maar schrijven ook reclame slogans, je krijgt
gewoon het gevoel dat ze alles kunnen.
Daan met het hoedje, begon het hoedje te dragen om zijn beginnende
kaalheid te camoufleren, maar het is nu inmiddels zijn handelsmerk
geworden, zonder hoedje herkend niemand hem.
Joost is de drukke man met de krullen, hij is onafscheidelijk van zijn
piano.

Het is vanaf het begin duidelijk dat de twee een diepe genegenheid
hebben voor elkaar.
Ze vullen elkaar perfect aan, vond ik bij de vorige voorstelling nog dat
Daan de betere zanger was, moet ik hier zeker op terugkomen.
Want wow wat kunnen die twee fantastisch goed zingen, de emotie spat
ervan af.
De hele voorstelling is precies goed gedoseerd, Humor afgewisseld met
leuke anekdotes en zo’n mooie nummer’s die wat te betekenen hebben.
Die soms je gewoon kippenvel bezorgde.

Net als vorige keer heb ik hetzelfde minpuntje, ze hadden wat mij
betreft nog wel uren door kunnen gaan.

Foto: Ton Pors

hart heelhart heelhart heelhart heel

Share

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.