Moeders en zonen: wanneer stopt het verdriet?

Moeders en zonen: wanneer stopt het verdriet?

Recensie: Mieke van der Raay

Een maand na de première in de Haagse Schouwburg mocht ik eindelijk deze
bijzondere productie zien.
Moeders en Zonen van Terrence McNally, vertaald naar het Nederlands door
Raoul Heertje en in de regie Job Gosschalk.

Twintig jaar na de dood van haar zoon André, staat Katherine voor de
deur van zijn toenmalige vriend Cal, deze had ze pas één keer gezien op
de herdenkings dienst van André.
Ze is nog steeds erg verbitterd over de dood van haar zoon, haar man is
ook pas recent overleden en nu heeft ze helemaal niemand meer.
Ze komt verhaal halen bij Cal, die inmiddels een nieuw leven heeft
opgebouwd met Will, waarmee hij een zoontje heeft Bud.
Ze heeft vele vragen, maar is ook boos en jaloers op Cal dat hij verder
gegaan is met zijn leven.
Gaande weg het stuk verandert de sfeer en de houding van Katherine.

In Amerika speelde dit stuk met Tyne Daly in de rol van Katherine, in
Nederland hebben ze één van de beste actrices van deze tijd weten binnen
te halen voor deze toch wel moeilijke rol, Anne Wil Blankers.
Zij bewijst in dit stuk van welk kaliber ze is, elke verschillende
emotie is tot in de kleinste nuance verfijnd en weet ze je van het begin
tot het einde te raken.
Paul de Leeuw als Cal is toch zeker een verrassing, vooral als je hem
als drukke presentator of uit humoristische films kent.
Hij staat er vanaf het eerste moment, weet op imponerende wijze zijn rol
neer te zetten.
De wisselwerking met Anne Wil Blankers is subliem.
Freek Bartels die pas na een tijdje in het stuk mag verschijnen, weet op
eigen wijze de sfeer te bepalen, als tegenpool voor Paul en Anne Wil.
Dit is het tweede toneelstuk waarin Freek speelt, wat draait om het
vreselijke AIDS.
De kleine Bud werd deze avond gespeeld door Tim Klumpers, hij weet het
stuk iets te breken, door zijn plezierige uitstraling en spel.
Door hem wordt het stuk iets luchtiger op de juiste momenten.

Het decor is tot in de kleinste details afgewerkt, gewoon levens echt,
alsof je bij iemand thuis bent.

Het is niet een lichtzinnig stuk, maar heeft zeker ook een vleugje
humor.
Maar ook vooral intrigerend hoe mensen met verdriet omgaat, ieder op een
andere wijze.
Met een fantastische cast, die ieder het stuk maken wat het nu is, een
heel bijzondere goede productie.

Voor meer informatie: http://www.senf.nl/productie/moeders-en-zonen/

hart heelhart heelhart heelhart heelhart half

Share

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.