Tekst: Jessica Uijttewaal
Na eerder al twee avonden de Parade te hebben bezocht, stond donderdag 17 augustus, mijn derde bezoek op de planning. Deze avond stonden vijf voorstellingen op mijn programma, een druk schema, dus soms direct door van de ene naar de andere tent, maar er is ook zoveel te zien. Ook dit keer neem ik u graag mee in mijn ronde langs de voorstellingen die ik zag…
De avond begon al met een enthousiaste Tim Teunissen die op een leuke, en succesvolle, wijze publiek Casa Mondo binnen te krijgen voor de voorstelling ‘Anatol – The Rise and Fall of a Sex Symbol’. De voorstelling is gebaseerd op het toneelstuk Anatol dat Arthyr Schnitzler al in 1893 schreef. In sneltreinvaart, maar daarom niet minder treffend, wordt het stuk in een half uur gespeeld. Het onderwerp: de liefde, een thema waar altijd over gepraat, gedroomd en gespeeld zal worden. In dit verhaal neemt Anatol ons mee langs zijn voormalige geliefdes. Sander Plukaard is overtuigend als charmante hartenbreker, die tegelijkertijd onzeker is en een zekere mate van bindingsangst vertoond. Eva van Gessel neemt de rol van Max, de beste vriend van Anatol, op zich. Hoewel Max in het verhaal steeds opzij geschoven wordt, is de rol van Eva van groot belang voor het geheel. In tegenstelling tot haar personage Max, die zich waarschijnlijk onzichtbaar voelt, zorgt Eva met de juiste timing en fijn spel dat ze dat op de juiste momenten aanwezig is. Keja Klaasje Kwestro verschijnt als verschillende personages ten tonele, allen geliefdes van Anatol. Ze schakelt moeiteloos van een jong, verliefd meisje, via een overactieve circusartieste naar een gekwetste ex. Met de nodige snelverkledingen schiet ze van de ene in de andere rol. Naast een fijn speltalent, heeft ze de benodigde komische timing en bijpassende gezichtsuitdrukkingen om het publiek te overtuigen van de verschillende personages.
De voorstelling is razendsnel, herkenbaar, komisch, absurd en logisch tegelijk. Naast de invloed van de drie geweldige acteurs in het stuk, meen ik hier ook duidelijk de hand van Nina Spijkers te zien, die tekende voor de regie. Bij een bezoek aan de Parade is deze voorstelling een must see, dan kunt u ook met eigen ogen aanschouwen hoe een auto niet alleen kan dienen als decorstuk, maar ook als kleedkamer, een mooie toevoeging aan het geheel.
Mijn Parade-avond ging verder in Café Correct waar La Garçon y leChica hun intrek hebben genomen met hun voorstelling ‘smAll/mDeium/Rare’. Bij binnenkomst is iedereen meteen duidelijk dat het niet een half uurtje achterover leunen wordt, de sfeer zit er al direct goed in. Frontman van La Garçon* Bart Rijnink en Eva Laurenssen aka LeChica zijn al begonnen om ons mee te nemen op hun muzikale tour. Samen met muzikanten Rory Ronde en Boele Weemhoff maken ze het moeilijk, bijna onmogelijk zelfs, om te blijven zitten. De muziek is verrassend, meeslepend, bijzonder en je ontkomt er niet aan om er helemaal in mee te gaan. Bart Rijnink voldoet hierbij aan het beeld dat ik al van hem had; bij Bart weet je nooit wat er komt, maar dat het goed en bijzonder is staat vast. Hij omringt zich met andere geweldige muzikanten, waaronder ook Eva Laurenssen, een steengoede zangeres, die bijdragen aan het gevoel van ‘even verstand op nul en je mee laten nemen in de muziek’.
Als ik een feestje ga geven wil ik deze band op het podium! Zelfs al kent het publiek hun muziek van tevoren niet (ze maken genoeg nummers, maar hebben ze tot nu toe niet uitgebracht), dan nog kan niemand stil blijven zitten, precies wat je van een goede band wilt. Daarbij zijn ze heerlijk verrassend en origineel!! Al is het alleen al om te horen hoe je een origineel nummer kunt schrijven voor je tot nog toe niet geboren zoon, waar liefde uit blijkt zonder zoetsappig te zijn moet u bij een bezoekje aan de Parade ook deze voorstelling aan doen.
Dan snel door naar de volgende muzikale voorstelling van de avond, de voorstellingen sloten zo nauw aan dat ik direct aan kon sluiten om plaats te nemen in de Reizende Schouwburg bij Paul de Munnik, Lucretia van der Vloot en Marcel de Groot met hun voorstelling ‘Rottigheid’. De voorstelling is een vervolg op de muzikale voorstelling ‘Niks dan rottigheid’ die Bob Fosko, Beatrice van der Poel en Maarten van Roozendaal uit 2003. In 2005 en 2006 volgde de ‘Nog meer rottigheid’ met o.a. Pierre van Duyl. Elf jaar later is de rottigheid terug op de Parade. Andere samenstelling, andere nummers, maar nog steeds genoeg ellende om muziek over maken. In deze voorstelling zien en horen we Paul de Munnik, Lucretia van der Vloot en Marcel de Groot samen met muzikanten Dionys Breukers, Wouter Planteijdt en Martijn Bosman. Samen combineren ze talent, muzikaliteit, ervaring, geweldige muziek en tekst en een portie heerlijk stem geluid tot een fantastisch Parade-concert. Wat moet ik er meer van zeggen dan: Niets dan lof!
Voordat ik me naar de laatste muzikale voorstelling van deze avond begeef, eerst nog even een toneelvoorstelling tussendoor. In de theatertoren is de voorstelling ‘Keetje’ te zien van Kroft, de regie is in handen van Karina Kroft, spel is van acteurs Sarah Bannier, Rein Hofman en Christopher Parren. De voorstelling is een uitvoering van Kätchen von Heilbronn van Heinrich von Kleist, een 2,5 uur durend stuk wat zich afspeelt in de Middeleeuwen en uitgevoerd zou moeten door minimaal 48 mensen. Daar zit ‘m nu alleen het probleem, want op de Parade duren voorstellingen maar een half uur en er zijn maar drie personen voorhanden. Een acteur, een actrice en de regisseur van het stuk. De regisseur, een rol van Rein Hofman, neemt ons in vogelvlucht mee door het stuk, een uitdaging, aangezien niet alleen de rest van de acteurs maar ook de decorstukken gestrand zijn bij de Duitse grens. Gelukkig zijn de twee hoofdrolspelers er wel, Christopher Parren in de rol van Graaf vom Strahl en Sarah Bannier in de rol van Keetje. Als Keetje de graaf voor het eerst valt ze direct in katzwijm en offert sindsdien alles op en reist hem overal achterna. Zoals ook in het originele stuk neemt de regisseur Keetje en daarmee direct ook Sarah niet geheel serieus. Elke rol die zij in wil vullen door het gebrek aan medespelers wordt door de regisseur overgenomen, hij kan dat uiteraard beter zelf doen, vindt hij. Zelfs de vrouwenrollen vult hij liever zelf in dan dat hij dat door Sarah laat spelen. Ze mag nog net haar eigen rol invullen, tot de maat voor haar vol is en ze boos het pand verlaat. Niet langer van plan om ondergewaardeerd te worden en neergezet te worden als aanhankelijk, onzelfstandig meisje zonder zelfrespect dat alleen maar achter een man aanholt. Maar een statement maken en dan weglopen, dat zou te makkelijk zijn, dat maakt Sarah dan ook duidelijk aan het eind. Om te weten hoe, kan ik aanraden om te gaan kijken.
Karina Kroft heeft het voor elkaar gekregen om een 2,5 uur durend stuk van 200 jaar geleden in een half uur samen te vatten en naar het heden te halen, al wordt het wel duidelijk dat niet alles zo erg veranderd is in 200 jaar. Rein Hofman zorgt in zijn rol van regisseur voor de nodige humor in het stuk, juist door zichzelf soms wat te serieus te nemen. Een eigenschap die we ook zien bij de acteursrol van Christopher Parren, beide heren nemen zichzelf heel serieus, waardoor nog duidelijker zichtbaar is dat ze Keetje/Sarah niet serieus nemen. Die boodschap wordt gedurende het stuk steeds duidelijker en ook goed neergezet door Sarah Bannier. Gedurende het stuk komt ze steeds meer voor zichzelf op tot je onmogelijk meer om haar heen kunt. Alles bij elkaar een voorstelling die elke theater liefhebber ongetwijfeld kan waarderen, een absolute aanrader!
De avond werd afgesloten met wederom een muzikale voorstelling, die van Marijn Brouwers – ‘The Chet Baker Room’. De voorstelling is een mini-versie van de avondvullende voorstelling waar Marijn dit najaar mee door het land trekt. Hij bundelt zijn krachten met topmuzikanten Anne Soldaat, Reyer Zwart en Hermine Deurloo. Het is een mooi, maar niet standaard eerbetoon aan Chet Baker, die in 1988 overleed na een val uit het raam van het Amsterdamse Hotel Prins Hendrik. Dat Marijn de nummers van Chet Baker voorzien heeft van pakkende, mooie, Nederlandse teksten maakt dat het verhaal dichterbij komt. Marijn heeft zich laten inspireren door het leven van de jazzlegende en neemt ons hierin mee. Door zijn manier van vertellen en zijn mooie zangstem boeit hij het publiek van begin tot eind. De heerlijke muziek, uitgevoerd door drie fantastische muzikant, maakt het geheel compleet. Deze verkorte versie maakt dat ik uitkijk naar de avondvullende voorstelling. Mocht u de voorstelling op de Parade missen, dan heeft u dus nog een herkansing, maar als ik u was, zou ik de kans vast grijpen om nu al te gaan genieten van deze mooie voorstelling.
En zo besloot ik mijn derde avond op de Parade, ik heb drie fijne avonden gehad, waarop ik verschillende, maar allemaal mooie voorstellingen heb gezien. Er is voor ieder wat wils en zelfs na drie avonden raak je niet uitgekeken, kan ik u zeggen. De hierboven beschreven voorstellingen spelen de komende dagen nog.
U heeft nog t/m 27 augustus om u onder te dompelen in dit heerlijke theaterfestival!
Voor het gehele programma en verder informatie kunt u terecht op www.deparade.nl
