Isabelle Beernaert – ‘Laat me’

Isabelle Beernaert – ‘Laat me’

De Belgische choreografe Isabelle Beernaert presenteert vanaf november 2019 haar nieuwe dansvoorstelling ‘Laat me’ in de Vlaamse en Nederlandse theaters. Werden haar laatste producties veelal gekenmerkt door internationale invloeden, dan blijft Isabelle voor ‘Laat me’ dichter bij huis dan ooit en laat ze zich inspireren door de grootmeesters van het Nederlandstalige chanson, en Belgische en Nederlandse componisten. ‘Laat me’ is vanaf 16 november 2019 te zien in Vlaanderen. Een rechtenvrij interview met Isabelle Beernaertdoor Annette Embrechts
Isabelle Beernaert (45) kan het publiek laten huilen met dans. De Vlaamse choreografe bracht de hartstocht terug naar het podium, de passie in beweging. Ze schuwt grote gevoelens niet. Verlies, verdriet, vreugde, verliefdheid, het zit allemaal in haar werk. Dat maakt haar dans geliefd bij een groot publiek. Nu maakt ze haar tiende voorstelling: Laat Me, een ode aan Nederlandstalige chansons. Maar evenzeer aan de rebel in haarzelf: gun jezelf je eigenwijze ruimte.
Je tiende voorstelling! Een jubileum. Hoe ga je dat vieren?
‘Goh, daar heb ik nog niet bij stil gestaan. Ha, ik vier het leven elke dag! Maar misschien vier ik het wel door mijzelf dit thema cadeau te doen: dat het goed is dat ik mijn eigenwijze ruimte heb opgezocht, dat ik buiten de lijntjes ben gaan kleuren.’
Hoe bedoel je dat?
‘In het leven, maar zeker ook in de dans, word je met bepaalde principes opgevoed. Met de waarheid van anderen. Over hoe het hoort. Het vereist tijd en lef om daar vanaf te durven wijken. Ik heb een strenge opvoeding gehad. Liefdevol maar soms te streng. Toen ik jong begon met klassiek ballet en later bijbaantjes in de modellenwereld had, moest ik helemaal aan strenge regels voldoen. Flinterdun zijn, geen borsten, geen billen. Altijd kritiek. Maar de kleine rebel in mij ging op ontdekkingsreis. Nu ben ik zo ver om hardop te zeggen: laat me, laat mij luisteren naar mijn innerlijke ziel.’
Je spreekt graag over de ziel, ook in de vierdelige documentaire Laat Me die op YouTube staat naar aanleiding van je nieuwe voorstelling.
‘Ik geloof in een wijsheid die diep in iedere mens zit, een ziel die al weet wat je wilt voordat je je daarvan bewust bent. Hoe komt het dat ik op mijn zesde wist dat ik wilde dansen, op mijn achtste op internaat ging in Antwerpen en doorzette ondanks dat ik iedere avond huilde om het gemis van mijn ouders en zussen? Omdat een innerlijke stem dat aangaf. Ik heb 40 jaar impulsief gewerkt en geleefd. Gewoon gedaan. Mijn passie gevolgd. Altijd een valies in mijn hand. Dat is fantastisch. Maar nu wil ik bewuster stil staan bij de momenten dat mijn hoofd, hart en ziel op één lijn zitten.’
Vandaar die quote op je website?
‘Je verstand weet de weg niet, je hart is er al geweest, en je ziel is er nooit weggegaan…’‘Ik wil met Laat Me de boodschap uitdragen dat het goed is je flow te volgen. Hoeveel vrijheid staan we onszelf werkelijk toe? Hoe vaak blijven we proberen te voldoen aan het plaatje, aan verwachtingen?’ Natuurlijk verwijst de voorstellingstitel naar zanger Ramses Shaffy. Maar je gebruikt meer Nederlandstalige chansons in deze voorstelling. Welke?
‘Ik verklap niet alles. Maar er komen waarschijnlijk teksten in voor van Herman van Veen, Huub van der Lubbe, Joost Spijkers en Trijntje Oosterhuis alsook van André Hazes, Raymond van het Groenewoud, Stef Bos en Guus Meeuwis. En ik meng altijd lyrische muziek met instrumentaal, zoals van Wim Mertens en Joep Beving.’
Je dochter Manon (24) danst weer mee, net als bij je vorige voorstelling Le Temps Perdu. Hoe bevalt de samenwerking tussen moeder en dochter?
‘Fantastisch. Zelf denkt ze soms dat ze nu pas goed genoeg is voor mijn gezelschap. Maar daar gaat het niet om. Manon brengt iets anders de compagnie binnen, met haar specialisaties in vloerwerk, urban en hedendaagse dans. Ze heeft geen klassiek elegante lijnen zoals balletdansers, maar een fellere, brute vorm waar anderen weer niet aan kunnen tippen. Dat maakt mijn groep zo divers, in nationaliteiten, culturen, lengtes én bewegingstechniek. Bovendien is Manon goed in film en fotografie, de audiovisuele kant.’
Je hebt ook twee zonen, Noam (21) en John-Matthew (14). Van andere vaders. Na veel pech in relaties heb je nu een nieuwe liefde, de Nederlander Daniel Borst (35). Hij is ook je rechterhand. Blij?
‘Met alles wat er in het verleden is gebeurd, voelt dit liefdesgeluk als veilige haven. Ik heb veel mensen verloren. Mijn jongste zusje overleed door een motorongeluk, toen ik 23 was. Ik voel haar energie nog steeds, maar fysiek kan ik haar niet meer aanraken. Hoe zwart het leven echter ook is geweest, ik heb altijd vertrouwen gehouden. Toen ik Daniel toevallig ontmoette bij Tabula Rasa kende hij de danswereld niet. Hij gaf mij weer creatieve zuurstof. In de voorstelling Le Temps Perdu heb ik toen een parallelle mannelijke lijn gecreëerd. Ik denk dat ik nu mensen aantrek die mij kracht geven in plaats van ontnemen, omdat ik zelf beter weet wat ik wil en niet wil. Mensen zullen die zoektocht in Laat Me terugzien.’
En dan, na die frons in haar voorhoofd weer die bekende gulle lach:
‘Ja, hij is tien jaar jonger! Ach, ik vind ouder worden niet zo erg. Natuurlijk is het spijtig dat je vel niet meer zo strak zit. Maar de levenswijsheid en maturiteit die ik nu heb, zijn zo veel fijner.’

FOTO: c: Daniel Philippe Borst

Share

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.