Recensie: Mieke van der Raay
Dinsdag avond 20 december mocht ik in de Koninklijke Schouwburg in Den
Haag, bij de première zijn van het indrukwekkende stuk “De Vader”.
De Vader gaat over hoe om te gaan met dementie.
We volgen André en zijn dochter, in hun strijd tegen de
vergeetachtigheid.
André woont in het begin van het stuk nog alleen, alleen vindt zijn
dochter Anne dat niet zo’n goed idee, daar haar vader met de dag meer en
meer vergeet.
Anne komt wel dagelijks langs, maar kan de zorg, tot haar spijt, toch
niet alleen aan, ze roept de hulp in van verzorgsters. Dit vindt haar
vader weer geen goed idee, want hij kan toch alles zelf.
Daarom pest hij ze één voor één weg.
Anne besluit dan om haar vader in huis te nemen, dit leidt dan weer tot
problemen met haar vriend Pierre.
Uiteindelijk moet zij inzien dat ze, hoe graag ze het ook wil, niet voor
haar vader kan zorgen.
In 15 verschillende scenes zien we de veranderingen van André, maar ook
van Anne.
Deze verschillende scenes laten ons de gevolgen zien van dementie en dat
niet alleen de persoon met dementie het moeilijk heeft, maar zeker ook
de familie erom heen.
Zo zien we in de tweede scene ineens een andere actrice die Anne speelt,
dit leidt erg tot verwarring bij het publiek, maar dit is zo goed gevonden;
zo kunnen we toch een beetje voelen hoe het is als je je naaste familie
al niet meer herkent.
Je gaat zelfs een beetje twijfelen aan jezelf of je wel eerst iemand
anders gezien had.
Voor Hans Croiset die André speelt, kan ik eigenlijk niet echt de goede
woorden vinden, om te omschrijven hoe hij deze rol neerzette.
Subliem, fenomenaal zijn eigenlijk nog niet de goede woorden, van hoe
hij deze rol wist te vertolken.
Zo geloofwaardig, zo echt tot in de kleinste details, wist hij ons te
overtuigen.
Je leefde met hem mee, wilde hem knuffelen, maar ook af en toe door
elkaar schudden.
Johanna Ter Steege die ik eerder zag in De liefde voorbij, waarin zij
mij niet kon overtuigen, speelde in deze voorstelling de rol
wel met overtuiging.
De altijd attente dochter, die alleen maar goed wil doen, voor haar
vader maar ook voor haar vriend.
Je voelt met haar mee, je wilt haar helpen, ook al weet je zelf niet
hoe, ze weet de emoties die Anne voelt heel goed over te brengen op de
juiste momenten.
Je voelt tijdens deze voorstelling de intense pijn, wat dementie met
zich mee brengt, voor iedereen.
Je beleeft het, het geeft je een kijkje in het leven met dementie en wat
het met je kan doen.
Het enige minpunt vond ik de pauzes tussen de scenes, hierdoor verslapte
je aandacht best wel, al hoorde ik van anderen in de zaal dat zij deze
pauzes prettig vonden, om even alles te retaliveren.
Meer informatie: http://www.senf.nl/productie/de-vader
FOTO: Leo van Velzen
