BLOG Steve Beirnaert ; Stel dat ze in Hollywood meekijken!

BLOG Steve Beirnaert ; Stel dat ze in Hollywood meekijken!

Daar zitten we dan, verdeeld over drie wagens aan de rand van het bos, terwijl de regen met bakken uit de hemel valt. Er wordt druk heen en weer getelefoneerd. Wat doen we? Gaan we niet beter terug? Maar we moeten nog een aantal belangrijke scènes filmen, onder meer met een acteur die over anderhalf uur richting Brussel moet voor repetities.

Het is de tweede opnamedag van onze webserie “Stalker” en net nu we alleen maar buitenopnamen draaien, is het weer grilliger dan ooit. De ochtend begint nog met zonneschijn en de eerste scènes met Maike en mij staan er snel op. Maar zo gauw onze gastacteurs arriveren – en allemaal verlenen ze hun medewerking volledig vrijwillig, zoals iedereen op de set – zo gauw zij arriveren, komen dreigende wolken opzetten. We kunnen nog net een picknickscène filmen, maar dan gaan de hemelsluizen open. We hebben onze originele lokatie dieper in het bos bij voorbaat al opgegeven voor een plek dichter bij de weg en onze auto’s. Een slimme keuze blijkt nu.

Na drie kwartier wachten, regent het iets minder. Iets. Gewapend met paraplu’s om de camera droog te houden, gaan we weer aan de slag. (Ja, u leest het goed: de camera wordt droog gehouden, de mensen niet. Iedereen die ooit al op een filmset was, kent het gevoel.)

Het “lijk” op de grond proberen we wel wat te beschermen tegen de natte bosgrond door er vuilniszakken onder te leggen en die dan zo om te vouwen dat de camera ze niet ziet. Zouden al deze mensen op de set, die zonder problemen onbetaald willen meewerken aan ons avontuur, het nu nog zo leuk vinden? Of nemen ze zich voor in de toekomst niet meer zo vrijgevig te zijn met hun talenten?

Omdat we de mensen niet kunnen betalen, voelen we ons meer dan normaal verantwoordelijk. Ook over het weer. Hadden we dat echt niet beter kunnen regelen?

Zo gauw niemand meer op de grond moet liggen en onze mede-acteur en componist Joseph-Emmanuel verkleumd is en een verkoudheid heeft opgelopen, komt de zon weer te voorschijn. Plots is het weer hartje zomer. Terwijl ons ex-lijk niezend naar Brussel en daarna Parijs vertrekt, filmen wij shots die moeten passen tussen wat we deze ochtend draaiden, toen het ook … zonnig was! Hé, toch nog een beetje geluk vandaag.

Maar als we stukjes scène willen draaien die moeten aansluiten bij wat we tijdens de zestig minuten durende wolkbreuk filmden, begint het weer te regenen. Gelukkig is dat nu dus niet erg, want zo gaat het zeker bij elkaar passen. Zonnige shots bij zonnige shots, regen bij regen. Zit er dan toch een weldoordacht plan achter deze waanzin van het weer? Heeft iemand de juiste bestelling doorgegeven aan de weergoden?

Als ik nu, een jaar later, de aflevering bekijk, lijkt het alsof we vier, vijf verschillende dagen in dat bos hebben staan draaien, niet dat ene dagje met dat rare weer. Wat enorme pech leek die dag, blijkt achteraf een gigantische meevaller: het geeft meer klasse aan onze serie. Alsof we geld hadden om er aan uit te geven.

Duur hoor, die regenmachines!

Zo gaat het eigenlijk de hele tijd met “Stalker”. Telkens wanneer we tegen een muur oplopen, er enorm veel uitstel is, iemand plots niets meer van zich laat horen, … elke keer weer komt er hierdoor iets nieuw op ons pad dat het project alleen maar groter maakt: een filmploeg, mooie lokaties in Breda, een PR-team, een resultaat dat eruit ziet alsof we een maand hebben gefilmd, niet zeven dagen, …

Staat er ons nog meer mazzel te wachten? Wie weet …

Dus, Maike, moeten we onze telefoonnummers niet op de aftiteling zetten? Stel dat ze in Hollywood meekijken …

Share

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.