Lieve theaterliefhebbers,
Hier een brief van een vrouw uit het ‘vak’. En dan niet het oudste vak van de wereld, maar het komt toch wel in de buurt. Ik denk dat er als sinds mensenheugenis komedianten door de wereld trekken om de mensheid te vermaken. Ik ben er ook zo eentje. Ik maak al 30 jaar theaterprogramma’s en dat gaat net als in het echte leven gepaard met alle emoties die je maar kunt bedenken.
Het leukste vind ik iets nieuws bedenken. Dan gaat het bloed sneller stromen, dan word je opgewonden van binnen en ben je met niks anders bezig dan met brainstormen en nadenken en praten en om je heen kijken. Want ik haal mijn inspiratie toch wel grotendeels uit de situaties om me heen. Voor mij werkt daarom de mooie natuur niet, want daar zou wat mij betreft alleen een fraai gedicht uit kunnen voortkomen, maar geen dans en zang. En dat is wel waar ik me in gespecialiseerd heb. Dans is wel een groot woord, maar ik bevind me op het pad ‘amusement’. Ik heb het altijd leuk gevonden als er grote aantallen mensen komen kijken, dus heel vervreemdend zal mijn show nooit worden. Muziek is altijd het belangrijkste ingrediënt in mijn show geweest. Het gebruiken en veranderen van bestaande liedjes tot onderdelen van een totaal verhaal. En dan begint na het leuke onderdeel van het verzinnen, het ploeteren. Want als een show eenmaal af is, zou je niet zeggen dat het zo’n klus is om het te maken. Wat werkt op welke plek en wat gaan we het publiek meegeven. Zelfs al lijkt alles een grap en een grol, wat mij betreft zit er altijd een ankertje van echtheid in, zoals ik het altijd noem.
Dat maakproces duurt in mijn geval maanden. En tegen de tijd dat er gerepeteerd moet worden is het hele productieproces in volle gang. Dan is er geen tijd om iets gezelligs te doen…vrienden zie je niet meer en naar het theater gaan is helemaal geen optie. Dat lukt pas weer als de try-out gespeeld zijn en de première achter de rug. Nou wil het geval dat ik dit seizoen twee shows heb gemaakt en dus twee van die processen tegelijkertijd achter de rug heb. Beide programma’s zijn nu overal in het theater te zien en gelukkig ook heel goed ontvangen. Ik kan dus weer adem halen. En dat is een feest als je dat al maanden niet gedaan hebt! Ik geniet met volle teugen van het normale leven. Vrienden en het gezin: ik zie ze allemaal weer en wisselen ook wel weer eens een woord of een maaltijd uit. En ik ga weer naar het theater. En hoewel ik liever zelf op het toneel sta, is het iedere keer weer bijzonder inspirerend om te zien wat andere collega’s hebben bedacht. Of wat ze allemaal uithalen in de grote producties die nu allemaal draaien. Want er is ontzettend veel te zien momenteel. Dat wordt nog moeilijk kiezen! Gelukkig is ons gezin ook een theatraal gebeuren. Want om met een uitspraak van de directeur van
de Academie voor Kleinkunst te eindigen: je moet theater brengen in je normale leven en het normale leven in het theater. Nou daar houden we ons dan maar aan! Een theatrale groet van
Saskia van Zutphen, Vuile Huichelaar 4: We zullen doorgaan! en De Krasse Knarren Revue.
FOTO: Marie-José Eldering
