Blog: Jorrit Ruijs

Blog: Jorrit Ruijs

Het is nog vroeg, zeven uur ’s ochtends. De eerste dag van wat een bijzondere week belooft te worden. Ik word opnieuw eerder dan de wekker wakker. Dat was vroeger absoluut een unicum, maar de laatste tijd eerder regel dan uitzondering. De beste remedie tegen stress is voor mij niet blijven woelen in bed, maar vroeg opstaan, de woonkamer inlopen en twee jaar na de totale verbouwing van ons huis, nog iedere ochtend genieten van het huis en het uitzicht op een prachtige grote (gezamenlijke) binnentuin. Mij kan niets gebeuren! Zoals gezegd, een bijzondere week. Zo dadelijk is de persdag voor een nieuw seizoen Bloedverwanten. De serie zelf is ruim een jaar geleden opgenomen. Het zal dus gek zijn om alles terug te zien, maar ik heb toen van ieder moment genoten en ik kan oprecht zeggen dat het een mooi seizoen is geworden. Ik verheug me er op iedereen weer terug te zien, want zoals dat gaat, zodra het er op staat, gaat iedereen weer ‘zijns weegs’ en zie je elkaar daarna toch te weinig. Laten we dus hopen op een vierde seizoen.

Na de persdag moet ik me haasten naar hotel The Grand, waar daar gaat het gebeuren… In de prachtige trouwzaal (volledig geschilderd en ontworpen in 1926, dus werkelijk alsof je een sprookje binnenloopt) zal ik zondag de week afsluiten met iets waar ik jaren naar toe geleefd heb; de allereerste voorstelling van het allereerste project dat aan mijn eigen brein ontsproten is. Jaren geleden ontstond het idee om zelf een voorstelling te maken waarin ik mijn twee grote liefdes zou kunnen combineren; dansen en toneelspelen. Dat heb ik geweten.. De afgelopen weken heb ik me samen met ‘collega-danser’ Rafael Zielinski opgesloten in een repetitielokaal en hebben we keihard gewerkt aan onze voorstelling. De inspiratiebron is de danser en choreograaf Vaslav Nijinsky. Inderdaad, dezelfde man waar Arthur Japin het boek ‘Vaslav’ over schreef en wat enkele maanden geleden is bewerkt tot een voorstelling in het DelaMar theater. Met helemaal niks, behalve door mijzelf geschreven teksten, een hoop ideeën voor de dans en goede hoop en zijn we aan de slag gegaan. Het is een absolute achtbaan gebleken. De voorstelling zelf, die ontwikkelde zich gestaag en gretig hebben we alles aangegrepen en uitgeprobeerd, Rafael en ik bleken een superteam, maar ‘WAT KOMT ER VEEL KIJKEN BIJ HET PRODUCEREN VAN EEN VOORSTELLING!!”.

Wat me nu het eerste te binnenschiet en dat is onbeschrijflijk, is de steun die je krijgt op het moment dat je echt actief bezig bent met het verwezenlijken van je droom, in dit geval een voorstelling. Met een bijzonder klein budget, bestaande uit een kleine subsidie, zijn we begonnen aan het traject. Gevraagd en ongevraagd boden mensen hun hulp aan. De één wilde wel de foto maken voor de flyer, de ander wilde wel mijn persbericht en persteksten schrijven, weer iemand anders bood de foyer van haar theater aan om te repeteren en ondertussen vroegen familie, vrienden en zelfs (on)bekenden hoe de vorderingen waren. Zojuist kreeg ik nog, in de vroege ochtend, een sms’je van een vriendin om me deze week veel succes te wensen en me een hart onder de riem te steken! Via crowdfunding op ‘voordekunst’ hopen we het gat in de begroting te kunnen dichten, want zelfs met de beste wil van de wereld blijven er dingen die geld kosten. Iedere donatie (groot of klein) voelt oprecht als een enorme eer en waardering. Ik heb dus veel geleerd de afgelopen tijd, van publiciteit, tot drukwerk, licht, geluid, productie en planning, maar vooral de kracht van anderen is voor mij heel erg duidelijk geworden.

Ondertussen heb ik afgelopen weken ook nog ’s avonds de voorstelling ‘De laatste zomer’ gespeeld in het Amsterdamse Bos. Het openluchttheater is al dertig jaar een begrip. Iedere zomer, twee maanden lang, vijf dagen per week, wanneer het bij aanvang droog is (maar vaak genoeg speel je toch uiteindelijk in de regen) wordt daar een grote voorstelling gespeeld. Dit jaar is dat een zeer vrolijke komedie met een waanzinnige ploeg, voor en achter de schermen. Voordat ik zondag zal beginnen aan mijn eigen avontuur, zal ik zaterdagavond eerst afscheid moeten nemen van deze ploeg en deze plek. Volgend jaar brengen ze weer een nieuwe voorstelling en ik kan het iedereen aanraden. Je kan vooraf en tijdens de voorstelling op de tribune, in de open lucht, je zelf meegebrachte salades, toastjes, chips, nootjes, complete maaltijden en drank nuttigen en ondertussen genieten van theater.

Wat een top zomer was dit! Vroeger zei mijn moeder, wanneer ik boos, verdrietig of juist uitzinnig van vreugde was; ‘Ga maar even dansen in de tuin en kom dan maar weer binnen’, want als ik dans ben ik gelukkig. Nu kon ik, als de muren overdag op me afkwamen, of ik van totale euforie niet meer wist hoe ik mijn energie kwijt moest, ’s avonds adem halen in de bossen en rennend en springend, mezelf constant verkledend voor de vele verschillende rollen die we speelden, grappend en schmierend even alle productionele zorgen vergeten

Inmiddels is de vroege ochtend verworden tot de late ochtend en moet ik gaan rennen om op tijd op de persdag te komen.

Tot slot, wat deze afgelopen periode me ook heeft geleerd, maak mensen deelgenoot van je zoektocht en laat weten wat je doet, dan komt de hulp van anderen vanzelf.

Dus bij deze; mijn eigen voorstelling ‘Het temmen van de Faun’ speel ik van 7 tm 14 september, in het kader van het Amsterdam Fringe Festival, in het Sofitel Legend The Grand hotel, in Amsterdam. Een combinatie van dans en tekst. Wees welkom!

Foto: JanJelle de Boer

Share

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.