BLOG: Britt Lenting – Want toch… zou ik niets liever willen

BLOG: Britt Lenting – Want toch… zou ik niets liever willen

‘Al vanaf dat ik een klein meisje was wist ik het! Ik wil zingen, ik wil dansen, ik wil acteren, de mensen raken, laten lachen , laten huilen… Dát is mijn passie!’

Voor de wind
Toen ik in het laatste jaar van mijn akademie zat deed ik mee aan het T.V programma ‘De weg naar Fame’ voor de rol van Mabel.
Een te gekke ervaring, omdat ik meteen de kans kreeg om iets meer van mezelf te laten zien in het auditieproces dan in een reguliere ‘je komt binnen, zingt 16 maten en mag weer weg’ auditie.
Ik werd uiteindelijk 2de maar, niet getreurd want een week later werd ik gevraagd voor mijn eerste job in Musicalland.
Gemene stiefzus in Assepoester! Ik kon mijn geluk niet op! Wat een gave rol , nét van school! Ik was super blij en dankbaar!
Na Assepoester ging het goed, rollen in Footloose, Hairspray, Legally Blonde, ik rolde van de ene show in de andere…
Al zaten er af en toe ook onzekere periodes tussen, afwijzingen, even geen uitzicht op nieuwe mogelijkheden… Maar it always worked out!
Prachtige tijden, vriendschappen voor het leven gesloten, 6 keer per week spelen, touren door het land! Het was fantastisch!
Na Legally was het tijd om verder te kijken dan de stal van Albert Verlinde Entertainment want in Daddy Cool zat uiteindelijk niets waarvoor ik geschikt was en gelukkig was daar ‘The Little Mermaid’.
Wat een cadeau was dat! Een hele leuke groep mensen om mee te werken en ik was heel blij met mijn track ‘Aquata’ en natuurlijk was het een hoogtepunt om af en toe Ursula te mogen spelen.

En toen…
Na 6 jaar stond ik voor een keuze…
Tijdens het spelen in de voorgaande shows heb ik altijd gewerkt aan m’n andere droom, een eigen theatershowtje, met zelfgeschreven liedjes.
Een beetje ala Karin, Theo en Brigitte.
Ik huurde wel eens op een Maandag een theater af en speelde m’n materiaal…
Maar sporadisch een Maandag, is niet genoeg om te leren en om te groeien.

Er was een plek voor me in het klooster voor ruim 1,5 jaar, 8 shows per week in een prachtige show, in het zwart-wit maar, geen tekst, geen solo’s…
De vraag maalde door mijn hoofd; ‘Zou ik er ook gelukkig in worden, zou ik kunnen groeien en ontwikkelen?’
Ik heb er lang en goed over na gedacht, het is niet zomaar iets wat je afslaat.
Toch heb ik besloten dat ik er niet klaar voor was om me te bekeren, met het idee had dat er ergens anders een spotlichtje op me wachtte. Dus ik bedankte God en vervolgde mijn weg.

5 dagen later werd ik gemaild dat ze me graag wilde hebben als Lead Zangeres op een Cruiseship. Wat een timing!
‘Heb je niet altijd gedroomd om eens te zingen op een schip, de wereld zien, nieuwe mensen ontmoeten…’ Het leek me fantastisch!
Dus daar ging ik. 8 maanden later was ik weer terug, ervaringen, vriendschappen, een liefde rijker, maar stiekem even heel blij om weer terug te zijn.
En toen?
Ja die vraag heb ik me toen ook afgevraagd… En nu?
Er waren geen producties waarvoor ik in aanmerking kwam, ik werd niet zomaar even gebeld of gemaild na 1 week, ook niet na 2 of 3…

‘Thuis zitten’ en zoeken naar mogelijkheden.

Wind tegen, maar ik blijf fietsen…

Ik vond de wedstrijd van Scott Alan! Om met hem te zingen op West-End.
Scott Alan!!! West-End !!!
En wat denk je? Ik won!!! Ik schreeuwde en danste van geluk toen ik een tweet van hem kreeg met mijn naam er in als 1 van de 9 winnaars! (Wat voor de mensen om mij heen op dat moment even schrikken was aangezien ik in een tram zat, dus ben ik snel naar buiten gegaan omdat ik mijzelf niet kon inhouden ‘JAAAAAAAAA’)
Het werd een bijzondere, leerzame, te gekke ervaring in het mooie Londen.

Dat was weer even een goeie boost voor mijn motivatie!

Daarna werd ik gevraagd voor ‘The Voice’ , een mooie mogelijkheid om jezelf te laten zien aan een groter publiek! en wie weet!?
Helaas vloog ik er bij de Battles al uit, maar ik ben nog altijd dankbaar voor het spotlichtje, dat ik mijn zelfgeschreven versie van ‘Love me just a little bit more’ mocht laten horen aan ‘Nederland’ en voor de vele lieve, leuke reacties naderhand.

Ik ging niet bij de pakken neerzitten en deed mee aan het Amsterdams Kleinkunst festival, een uitdaging die al een tijdje op mijn bucketlist stond maar, waar ze me, na de tweede ronde, er ‘vriendelijk’ uit bonjourde, wat ik na aanleiding van de reacties van de mensen uit de zaal totáál niet zag aankomen, dus die kwam wel even éxtra hard aan… AU !!

‘Nou, dan kan dat in ieder geval van m’n bucketlist af… ofzo’

Weet je, ik fiets al weer een tijdje ‘tegen de wind in’
En ik kan je vertellen dat dat soms heel erg frustrerend is!
En dat ik soms even heel verdrietig ben…

Maar soms zijn er kleine lichtpuntjes, kleine spotlichtjes, dat je ineens mag zingen op een bijzondere gelegenheid, iemand die zegt dat hij je nummers zo mooi vind en of je ze wil komen zingen met z’n band, of iemand die zegt dat ze je graag terug zien over een tijdje voor die ene hoofdrol in dat ene project…

Mogelijkheden, ik blijf ze zoeken…

Want toch, zou ik niets liever willen…

Liefs,

Britt Lenting

www.facebook.com/brittmusic

Share

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.