Met de oktober maand aangebroken, komt er ook langzamerhand een einde aan een van
de meest intense periode’s uit mijn leven: het nieuwemakers traject van het FPK i.s.m.
Dance Collective ISH 2015/2016. Ik zit volop in het maakproces van de afsluitende
voorstelling binnen dit traject genaamd ‘So Far So Good’.
Het blijkt een maakproces zoals nooit tevoren. Intensief, persoonlijk, kwetsbaar en , voor
mij, noodzakelijk. Meer dan ooit voel ik mij onder druk gezet om mijn stempel te drukken als
nieuwe maker. Om mijzelf kenbaar te maken aan iedereen die mij nog niet kent (en dat zijn
er een heleboel), en om mijzelf opnieuw te introduceren aan degenen die mij al wel kennen.
Met alle gevolgen van dien: ‘ik doe dit nooit meer!’, ‘Waaaaaroommmm’, ‘wie zit hier nou op
te wachten?!!’, ‘was ik maar bij kunstgeschiedenis gebleven’ en ‘…….’
Desondanks kan ik niets anders doen dan mij gezegend voelen met de enorm
getalenteerde cast waarmee ik dit avontuur aan mag gaan. Vol vertrouwen en zonder
vragen geven ze wat ze kunnen om deze voorstelling te maken tot wat hij is: rauw, dichtbij,
uitputtend en ontroerend.
Deze voorstelling voelt voor mij als een bezegeling van alle doorgemaakte groei en een
afsluiting van een proces van 6 jaar. Als ik terugdenk aan waar ik ben begonnen : met het
vertrouwen en de hulp van drie goede vrienden, een camera en vooral veel intuïtie, kan ik
alleen maar een diepe zucht slaken van dankbaarheid en mijn borst vooruit steken van
trots. De stap om ooit ‘maar gewoon die ene film ‘Three’ te maken’, heeft uiteindelijk geleid
tot deze bijzonder inspirerende, bewogen en dankbare periode. En dat ik dankbaar mag
zijn blijkt: met vertrouwen van een bijzonder inspirerend netwerk (ISH), mooie
samenwerkingen met Over het IJ en Dance Umbrella in Zuid Afrika, en de mooie
mentorschap van Dunya Khayame en Patrick Vermin (STRKR), heb ik belachelijk toffe
ervaringen opgedaan. Ik heb gelachen, veel gehuild en ik ben nog nooit zo in de war
geweest.
Maar hier zit ik dan, in oktober 2016, en met trots en verlangen kijk ik uit naar het moment
om jullie allemaal te verwelkomen bij ‘So Far So Good’. Een voorstelling die ik maak omdat
ik in de war ben. Over ons, als samenleving, en waar we heengaan met al onze normen,
waarden, ambities en dromen. Als zes-jarig meisje huilde ik tranen met tuiten toen ik de
reclames voorbij zag komen van uitgemergelde kinderen met het verzoek om geld te
doneren. Ik begreep maar niet hoe het kon zijn dat ‘daar’ kinderen niet hadden wat ik ‘hier’
wel had. De oplossing leek zo simpel. En daarom des te pijnlijker in de realisatie dat die
simpelheid blijkbaar te naïef was, het was allemaal veel ingewikkelder in ‘de grote mensen
wereld’. Nu, 24 jaar later, open ik mijn laptop om erachter te komen dat er veel is veranderd
maar tegelijkertijd helemaal niets. In ‘So far so good’ geef ik een stem aan de onrust die ik
van binnen voel wanneer ik langs mijn timeline naar beneden scroll. Een stem die mijn
innerlijke verwarring spiegelt waneer ik mij heen en weer gesmeten voel tussen een
veganistische chia-spinazie smoothie, mijn buurvrouw die bang is voor ‘de Marokkaan ‘ om
de hoek en de kinderen van Aleppo. Een manier om me af te vragen hoe ik verder kan als
de wereld aanvoelt alsof ik het schoolplein nooit verlaten heb.
Ik hoop dat ik met vele van jullie mijn twijfels kan delen maar ook mijn vragen kan
bespreken en nieuwe inzichten kan verschaffen door in gesprek te gaan. Letterlijk dus.
Nieuwe maker of niet, vooruitgaan kan ik niet alleen.
“Whenever you find yourself on the side of the majority, it is time to pause and
reflect.” – Mark Twain
FOTO: Sjoerd Derine
