Alex Klaasen overtreft zichzelf in Showponies, revue 2.0

Recensie: Martijn van Vuuren

In een bom vol DeLaMar theater in Amsterdam speelt Alex Klaasen zijn première van Showponies.
Bij aanvang heb je nog niet echt een idee wat je kunt verwachten van deze avond. Maar wie Alex Klaasen kent weet dat het een avond moet worden van hoog niveau, met een enorme lach, zang, dans en heel veel typetjes. 

De avond wordt aangekondigd als revue 2.0
Alex zag als kleine jongen de video’s van Andre van Duins’ revues meerdere malen.
In andere theatervormen miste hij altijd wel iets. In deze vorm van theater kan Alex al zijn talenten kwijt.

Al tijdens de opening van de voorstelling wordt het thema snel duidelijk. Enkele castleden uit de voorstelling spelen een karikatuur van Alex Klaasen. We zien Alex altijd zelf typetjes spelen maar wie is nu de echte Alex Klaasen? Dit is dan ook het thema wat later nog prominent terug komt.
Verder bestaat het eerste deel van de avond uit diverse losse sketches, typetjes, liedjes, musical-achtige ensemble nummers en dialogen. 

Alex heeft een achttal zeer talentvolle mensen om zich heen verzameld. Niemand minder dan Freek Bartels is één van de ‘ensemble’ leden. Ondanks zijn niet al te grote aandeel in deze voorstelling kan ook Freek zijn talenten kwijt. Naast zingen en dansen etaleert hij hier ook zijn komische kant.
Naast Alex is Daniel Cornelissen de grote verrassing van de voorstelling. Zijn zeer naturelle spel is zeer overtuigend. Ondanks dat iedere dialoog vooraf tot in de puntjes is doordacht komt het over alsof we als publiek zijn beland in een spontaan gesprek. 

Alex is het sterkst in zijn typetjes. Veelal vrouwen of homoseksuele mannen. In de typetjes die Alex neerzet in deze revue krijgen we een telkens een stukje van de ‘echte’ Alex Klaasen te zien. Ze variëren van een leider van pony kamp tot een zeemeermin, en van nichterige prins tot Inspector Morse. Veel van de act gaan over seksualiteit. Telkens weet hij ook op een hilarische manier serieus thema’s aan te snijden. Zo gaat de porno-musical over het vinden van ware liefde en een monoloog als zeemeermin gaat over de wereld van plastisch chirurgie en drijft hij de spot met geile katholieke misdienaars in een boybandnummer. 

Na de pauze denk je een verkeerde zaal binnen te zijn gestapt in het theater. Een totale verandering van decor en sfeer. Je lijkt je te bevinden op een dakterras in New York. Niet alleen de sfeer van het decor is in de tweede helft anders maar na de pauze gooit Klaasen het over een totaal andere boeg. En gewaagde keuze maar één die enorm goed uitpakt.

Getransformeerd tot een hollywood-diva zingt Klaasen een aantal prachtige Engels en Nederlandstalige nummers van zijn grote heldinnen als Streisand, Minelli, Bessy. Maar ook het nummer ‘het is over’ van Conny Stuart weet hij op een fabelachtige manier neer te zetten. Centraal thema in deze tweede acte is eenzaamheid. Ook hier krijgen we weer een inkijkje in de man achter de glitter en de glamour. De rol van diva wordt hard onderbroken op het moment dat tegenspeelster Jip Smit ten tonele verschijnt en de man in de jurk confronteert  met zichzelf. Zij, als woordvoerster van het ensemble vraagt zich af met wie ze nu eigenlijk deze voorstelling hebben gespeeld. Wie is die man achter die jurken en pruiken. 

Alex Klaasen weet met showponies een nieuwe theatervorm neer te zetten op een zeer hoog niveau. Zowel in decor, licht, kostuums, choreografie, teksten en arrangementen laat hij zien mensen om zich heen te kunnen verzamelen die zijn creatieve geest tot een hoger niveau brengt. 

Foto: Robin Swiers