Recensie: Martijn van Vuuren
4 dagen lang is Afas Live het podium voor 7 top illusionisten. Ze zijn afkomstig van over de hele wereld en hebben al in 200 steden in 25 landen hun kunsten laten zien.
Het is een groots opgezette show in een grote zaal. Dit is een voordeel maar in dit geval ook zeker een nadeel. Als je als publiek live aanwezig bent dit soort magie shows wil je er met je neus bovenop zitten. Waar je op televisie nog wel eens kunt denken dat je door de montage op het verkeerde been wordt gezet wil je live alles kunnen zien en volgen. In een grote zaal als Afas Live is dit echter heel lastig als je wat verder achteraan zit. Nu werken ze wel met een groot scherm waarop de show prima in beeld wordt gebracht, maar daarvoor ben je niet live aanwezig.
Ondanks het feit dat je dus niet altijd alles goed kunt zien blijft er genoeg over om je over te verbazen. Zo’n 2 uur en 20 minuten lang val je van de ene verbazing in de andere.
Het leuke van 7 verschillende illusionisten is dat je 7 verschillende persoonlijkheden op het podium hebt staan die ieder ook een eigen specialiteit hebben. Dit maakt dat er veel afwisseling in de show zit.
De avond wordt min of meer aan elkaar gepraat voor Luis de Matos. Een Portugese Meester-Goochelaar. Hij opent de avond en weet al direct de monden open te laten vallen door een lege vissenkom volledig te vullen met goudvissen. Met de nodige humor komt hij regelmatig terug tijdens de show en zorgt hij ook voor een interactief gedeelte met de volledige zaal.
James More is de man die het publiek weet te verbazen met een klassieker. Een man, charmante assistentes, een kist op een tafel en bewegende panelen. Ondanks dat je weet wat je kunt verwachten valt je mond toch weer open als je het voor je neus ziet gebeuren. Waar blijft de rest van het lichaam als het hoofd en de voeten naar elkaar toe wordt geschoven.
Ben Blaque, de schermschutter is een beetje een vreemde eend in de bijt. Met zijn kruisboog weet hij ieder doel te raken. Hoe klein ook, geblinddoekt of niet hij krijgt het voor elkaar. De vraag is wel in hoeverre dit thuis hoort in een illusionisten show of gewoon knap schieten is. Je vraagt je bijna af of hij werkelijk een goede scherpschutter is of dat het wellicht toch een illusie is en je “voor de gek” gehouden wordt. Maakt het uit…? Nee, het blijft knap gedaan.
Krendl is de man die in de traditie van Houdini zichzelf geketend in een bak water laat vastzetten en zichzelf daar weer uit weet te redden. Ondanks het feit dat dit erg knap is, en deze man wel erg lang zijn adem in kan houden brengt het mij niet de spanning die het misschien teweeg zou moeten brengen. Ik ga er vanuit dat hij weet hij doet en dat hij er heus wel uit komt.
De vingervlugge Yu Ho-Jin is een ware kunstenaar. Deze man maakt van oeroude kaartentrucs een ware kunstvorm. Met zijn sierlijke bewegingen en zijn rust in de act trekt hij de volledige aandacht van de vele aanwezige in de zaal. Niks spektakel, lichtshows en rondspringende assistentes. Gewoon een stok kaarten, sfeervolle muziek en vliegensvlugge vingers.
Nu we het toch over de muziek hebben mag de live band ook genoemd worden. Vier muzikanten zorgen er de hele avond voor dat iedere act ondersteund wordt met muziek die de spanning goed weten over te brengen in muzikale klanken. Hierbij is timing natuurlijk erg belangrijk en dat zat wel goed.
De ongrijpbare Enzo is de illusionist die doet denken aan de beroemde David Copperfield.
Aanvankelijk denk je een klassieker te gaan zien, de truc met de vrouw achter een doek of de grote verdwijn truc. Maar niets is minder waar. Telkens weet hij het publiek weer te verbazen door een verrassende twist waardoor het net anders afloopt dan je zal verwachten.
Tot slot was er nog Raymond Crowe, de vrolijke noot in de show. De moderne clown of zoals ze hem noemen: “the Unusualist” Hij brengt een mix van luchtige komedie, ondeugende buikspreekact en een fantastisch knap schaduwspel. Een leuke afwisseling in het grote spektakel van de overige illusionisten.
Met “The Illusionist” brengt Music Hall een avond vol betovering, magie, verbazing maar ook frustratie. Je blijft je afvragen hoe ze het doen en zelfs op de weg terug in de auto blijf je verklaringen zoeken voor dingen die eigenlijk niet te verklaren zien. Misschien moeten we ons er maar bij neerleggen dat sommige dingen niet te begrijpen zijn. Eén ding is zeker…. het is allemaal illusie.
